VANDERVOORT Emiel Leon Antoon

Datum indiensttreding

11 november 1914

Stamnummer

63558

Graad

Soldaat 2kl oorlogsvrijwilliger

Regiment

11 linie, IIIde bataljon, 1ste compagnie

Militaire loopbaan

3 november 1914: steekt de grens met Nederland over

11 november 1914: ingelijfd als oorlogsvrijwilliger. Hij gaat naar het opleidingscentrum (zijn dossier vermeldt de naam van het centrum niet)

23 februari 1915: in dienst hij het 11^de linieregiment. Op dat moment bevindt het 11^de linie zich in de sector Pervijze. Vanaf 5 maart 1915 zijn ze met rust in De Panne

13-14 juni 1915 : mislukte aanval door het IIIde bataljon van het 11^de linie op hoeve nr 1 en hoeve Den Toren (Oud-Stuivekenskerke). De eerste compagnie onder leiding van luitenant Stousse voert de aanval op hoeve nr 1 uit, de 3^de compagnie onder leiding van luitenant Minsart doet een schijnaanval op hoeve Den Toren.

Onderstaande beschrijving van de Belgische aanval door de 1^ste compagnie op hoeve nr 1 is gebaseerd op het verslag van de commandant van het IIIde bataljon, majoor Delcourt, bewaard in het archief van de 3^de legerdivisie. Het verslag bevat tevens een situatieschets van het terrein op 13 juni 1915.

Om 23:35 verzamelt de eerste compagnie van het IIIde bataljon (1/III) zich bij Oud-Stuivekenskerke  in de loopgraven R4 I en L. Ze zijn anderhalf uur tevoren ingelicht over het doelwit van de operatie. De commandopost voor de aanval wordt tevens in loopgraaf R4 I geïnstalleerd, op een honderdtal meter van het doelwit. De Belgische artillerie begint om 23:45 aan de beschieting van hoeve nr 1. Hoewel de eigen projectielen vaak te kort vallen (één valt zelfs op de borstwering van loopgraaf R4, gelukkig zonder te ontploffen) en het terrein afgeschermd is door twee rijen prikkeldraad en een greppel, rukt de 1^ste compagnie snel op en bereikt om 00:20 een hoogte onmiddellijk ten westen van hoeve nr 1. Daar wordt hun opmars gestuit door massaal vuur vanuit 5 of 6 mitrailleurs opgesteld in hoeve nr 1. In zijn verslag beschrijft majoor Delcourt hoeve nr 1 als une véritable casemate pour mitrailleuses et ses organes de résistance ne paraissent pas entamés par le tir de notre artillerie.

Tijdens het vuren roepen de Duitse soldaten naar de Belgische aanvallers dat ze zich moeten terugtrekken. De Belgen reageren met gericht vuur en een aanval met de bajonet, roepend: “Vive le Roi”. De intensiteit van het vijandelijk vuur is echter te hevig en de aanval loopt vast. Om 01:40 vermindert het vijandelijk vuur en vijf minuten later krijgt de 1^ste compagnie het bevel zich terug te trekken tot Oud-Stuivekenskerke. De verliezen in de 1^ste compagnie zijn aanzienlijk: 38 gekwetsten en 15 vermisten (daarbij ook de doden).  Majoor Delcourt is vol lof over zijn mannen: “La conduite de 1/III est admirable de courage et d’esprit de sacrifice. (…) Malgré des pertes sensibles (…) aucun plainte ne se fait entendre, aucune confusion dans l’attitude de cette compagnie.”

We mogen aannemen dat Emiel Vandervoort één van de vermisten is die op het terrein achter blijft. Zijn lichaam wordt meegenomen door de Duitse verdedigers en begraven te Vladslo.

Deze interpretatie wordt bevestigd door het relaas in het frontblad De Meerhoutenaar aan den IJzer (zie rubriek Datum van overlijden).

Onderscheidingen

Ridder in de Orde van Leopold II en Oorlogskruis (KB 12 maart 1920)

Op 30 september 1919 richt  zijn vader in een schrijven aan de minister van Oorlog de vraag wanneer hij de decoraties van zijn zoon mag ontvangen.

De vader ontvangt beide onderscheidingen op 8 augustus 1920.

Gevechten waaraan deelgenomen

Aanval op Duitse stellingen bij Oud- Stuivekenskerke (13-14 juni 1915)

Andere gegevens

Geen  frontstrepen

Op 15 november 1920 vragen zijn ouders  de vergoeding van het strijdersfonds aan.

 Voor de 6 maanden aan het front en de 4 maanden in opleiding heeft hij recht op 650 frank strijdersbegiftiging. Omdat hiervan 300 frank familiebegiftiging wordt afgetrokken, hebben de nabestaanden nog recht op 350 frank.

De vermelde hoeve nr.1 werd sedert driehonderd jaar bewoond door de familie Degraeve en stond bekend als hoeve De Roos. Het was een grote hoeve op het grondgebied Kaaskerke. Omdat de hoeve totaal verwoest was, werd na de oorlog besloten de hoeve her op te bouwen, een beetje verder van de IJzerweg. Hoewel niet meer gelegen op exact dezelfde plaats als honderd jaar geleden, is de huidige opbouw wel identiek aan de originele hoeve.  Vandaag is de hoeve eigendom van landbouwer Joël Van Coppenolle.